Na mocy decyzji Sejmu Ustawodawczego z 2 VIII 1919 roku rozpoczęto proces budowy w odrodzonym państwie polskim województw – jako struktury administracyjnej II stopnia. W gronie powołanych wówczas jednostek terytorialnych znalazło się województwo łódzkie. W ten sposób rozpoczął się proces odtworzenia i połączenia tych historycznych ziem I Rzeczpospolitej, które funkcjonowały na styku kilku wielkich prowincji: Wielkopolski, Małopolski i Mazowsza. Ostatecznie wykształciły się tam cztery jednostki administracyjno-polityczne. Właściwie do końca funkcjonowania I Rzeczpospolitej terytoria te oczekiwały na swoją historyczną szansę rozwojową. Na przełomie XIX i XX wieku Łódź wraz z bezpośrednim zapleczem stała się czynnikiem integrującym dawne historyczne jednostki terytorialne, które stały się jej zapleczem surowcowym i aprowizacyjnym i rezerwuarem siły roboczej. W odrodzonej Polsce doszło do wykształcenia się województwa, które przejęło historyczne ziemie: łęczycką, sieradzką, wieluńską i rawską. Po II wojnie światowej, mimo licznych zmian terytorialnych, województwo łódzkie objęło w posiadanie te obszary, które ukształtowały się w wyniku oddziaływania kilku procesów historycznych, posiadających własną tożsamość, specyficzne cechy i znaczenie w strukturze ziem polskich. Prezentowana publikacja jest zbiorem studiów i materiałów poświęconych przeszłości i teraźniejszości regionu łódzkiego. Dominują w niej teksty stricte historyczne. Ich publikacja zbiegła się z obchodzoną 90. rocznicą utworzenia województwa łódzkiego. źródło opisu: www.znak.com.pl.