Najnowsza powieść Donny Leon z serii o komisarzu Guido Brunettim to inteligentna, powoli rozwijająca się, pełna dygresji historia pewnego niezupełnie oficjalnego śledztwa Brunettiego. Raz jeszcze komisarz Guido Brunetti decyduje się nagiąć policyjne zasady dla znajomej, choć Elisabetta Foscarini, kobieta prosząca go o przysługę, nie jest jego przyjaciółką. Jednak jej matka była niegdyś dobra dla matki Brunettiego, co sprawia, że czuje się zobowiązany do spłacenia tego długu i zgadza się zająć sprawą „prywatnie”, a nie w oficjalnej roli policyjnej. Zięć pani Foscarini, Enrico Fenzo, powiedział żonie, że mogą być w niebezpieczeństwie z powodu czegoś, w co jest zamieszany. Ponieważ Fenzo jest księgowym, Brunetti podejrzewa, że przyczyną musi być działalność finansowa jednego z jego klientów. Po krótkim przyjrzeniu się tej sprawie Brunetti już zamierza powiedzieć znajomej, że nie widzi powodu do obaw, gdy miejsce pracy jej córki zostaje zdewastowane. To zmusza Brunettiego do skierowania uwagi na samą rodzinę Elisabetty. Brunetti wciąga w śledztwo swoich współpracowników: Claudię Griffoni, Vianella i niezastąpioną sekretarkę Elletrę Zorzę, przed którą niewiele można ukryć. Wenecja, wyłaniająca się z mroków pandemii, zostaje ukazana z niezwykłą szczegółowością – piękne miasto, w którym zamknięte sklepy przypominają o przeszłości, a brak bezpośredniego kontaktu tak typowego dla włoskiej kultury relacji międzyludzkich, jest niemal namacalny. Donna Leon wprowadza nas w przeszłość Brunettiego, przywołując wspomnienia ludzi i wydarzeń, które okazują się inne, niż pierwotnie się wydawały. Wyróżnikiem tej części serii są głębokie refleksje na temat klas społecznych, demencji, roli organizacji charytatywnych w społeczeństwie oraz subtelne analogie między doświadczeniami pandemii a przebiegiem śledztwa policyjnego. [źródło opisu: https://lubimyczytac.pl/ksiazka/5172430/fundacja].