Przedwojenny tom reportaży uzupełniony tekstami późniejszymi i niektórymi pierwodrukami. W aneksie przedmowy do przedwojennego wydania oraz – przedtem nie publikowane – listy Mackiewicza do K. W. Zawodzińskiego i F. A. Ossendowskiego.

Autor wykazuje zdumiewający dar operowania realiami z codziennego życia małych ludzi. Żaden z prozaików rezydujących w Polsce nie potrafi tak jak on tworzyć postaci kilkoma pociągnięciami pióra, i to bez psychologizmów, prawie bez opisu, pokazując gest, westchnienie, splunięcie. W porównaniu z nim w Związku Literatów w Warszawie nie ma ani jednego realisty. To oni są wykorzenieni, nie on. Książka Mackiewicza jest czymś nieskończenie wyższym niż świadectwa historyczno-polityczne. Czesław Miłosz, Kultura, Paryż, grudzień 1956 20 kwietnia 1956. ; Droga donikąd jest powieścią opisującą okupację sowiecką na Wileńszczyźnie w latach 1940-41. ... życie codzienne pozbawione zostało wolności i różnorodności, ludziom pozostaje coraz mniejszy margines swobodnych działań i nawet w ucieczce w największą prywatność dosięgać ich zaczynają kleszcze przymusu, strachu, nieufności. M. Z. [Maria Zadencka], Kontakt, Paryż,1985 nr 5.

Tom zawiera tekst broszury z roku 1944 oraz dwóch broszur napisanych na emigracji, których treścią są dalsze losy antykomunizmu „Rola emigracji polskiej: poza granicami dyspozycji państwowej sowieckiej utworzyć ośrodek, bez istnienia którego Polsce grozi zagłada. Nie chodzi o to, żeby ten ośrodek budził ducha nienawiści do Sowietów. Nienawiść przyjdzie sama. O to postara się bez nas reżym sowiecki. Ale chodzi o to, żeby nienawiść ta nie była nienawiścią zbitego psa, bezsilną, platoniczną.Chodzi o to, żeby ten ośrodek budził ducha oporu. W sam opór czynny, jak już to wyłożyliśmy, nie wierzymy. Ale duch oporu musi żyć. Bez ducha oporu zginiemy. Ten zaś duch oporu w Narodzie Polskim pod okupacją sowiecką może wtedy tylko istnieć, gdy bazować będzie na głębokim przeświadczeniu i wierze, że tam, za granicą, istnieje i walczy polski ośrodek polityczny. Nie zapominajmy chociażby o tak potężnym czynniku, jakim się dopiero w wojnie okazał aparat radiowy. Naród Polski pod bolszewikami siły swe czerpać będzie nie ze śp. Sienkiewiczów i Mickiewiczów (nb. przyprawionych przeciw Niemu), a z aktualnych audycji Radia Polskiego. Z literatury, której w kraju drukować nie będzie wolno.”(1944) „Przejawy złego humoru komunistów pod adresem Free Europe nie byłyby tak łagodne, gdyby akcja tego radia istotnie im zagrażała, gdyby była antykomunistyczną. Na pewno. Nie mogą się jednak z tym zdradzić, że wiele z tego jest im na rękę. Rozgłośnia Polska Radia Wolna Europa nie jest nawet głuszona. (…) Potęga Bloku Komunistycznego pcha [Polskę] w komunizm. Potęga Bloku Demokratycznego pcha ją w drugi komunizm, aby ulepszyć pierwszy.”(1969)  „Niezauważenie, nagle: nie ma już prawie antykomunistów na świecie. Są: opozycjoniści, dysydenci, krytycy reżymu i są obrońcy praw człowieka. Ale antykomunista staje się nieomal wyzwiskiem, jak już dawno przedtem: kontrrewolucjonista.”(1976). źródło opisu: https://ksiegarnia.dsh.waw.pl.