„Smacznego, proszę wilka!” to pełna ciepła i serdeczności opowieść o przełamywaniu barier, o niemożliwym, które staje się możliwe i przyjaźni ponad podziałami. Przy okazji pojawiają się tu również momenty mrożące krew w żyłach, stawiające naszych bohaterów przed niecodziennymi zadaniami. Jak im podołają? Na pewno będą musieli wykazać się sprytem i dużą cierpliwością – a czytelnicy wziąć głęboki oddech, bo będzie się działo! Co jednak ważne, dla dzieci ta historia będzie nie tylko ciekawą opowieścią, ale też źródłem nowej wiedzy, którą zdobędą niemal niepostrzeżenie. Guśniowska bawi się słowem i jego znaczeniem, pokazując, jak elastyczny i nieoczywisty może być język polski, gdy odpowiednio się o nim pomyśli. Dialogi Wilka i Zajączka stają się przez to niebanalne i zaskakujące, tym bardziej, że Zajączek dopiero poznaje świat, a przez to też poznaje i język. Nieporozumienia wynikające z tych prób są urocze, a przy tym kształtują jeszcze mocniej charaktery obu bohaterów – Zajączek dzięki nim uczy się coraz więcej, a Wilk… uczy się cierpliwości. Autorka buduje kilka poziomów komunikatów i kilka poziomów dowcipu – dzięki czemu żarty będą mogły trafić do odbiorców w różnym wieku. Z tej wspólnej podróży, którą Wilk jest poniekąd zmuszony odbyć wraz z Zajączkiem, rodzi się niesamowicie bliska więź, pełna wzajemnego uczenia się od siebie, przemian i przebaczania. [lubimyczytac.pl]

Któż nie zna lub nie lubi bajek… O zamkach, pięknych, więzionych w wysokich wieżach królewnach i przygodach dzielnych rycerzy, którzy, pokonując wiele przeszkód, przybywają im na ratunek, a wszystko dobrze się kończy. Czas zatem na bajkę - jednak inną od wszystkich znanych. Bo oto jej bohaterem, dość niespodziewanie nawet dla siebie samego, zostaje nie rycerz, a jego koń - Romuald. Wzywany na ratunek, spieszy wyzwolić - jak mu się wydaje - piękną królewnę przetrzymywaną w… No właśnie - nie w wieży, a w wieżowcu. Gdy pokonuje wszelkie przeciwności i dociera na miejsce, potrzebującą pomocy okazuje się być mucha o imieniu Marzena. W „rozczarowanym rumaku Romualdzie” z dużym wdziękiem zostaje złamany schemat bajek dotyczący obsady ról, rekwizytów, przebiegu zdarzeń. Współczesność miesza się z baśniowością, codzienność z niezwykłością. Przyjemność w poznawaniu tej opowieści odnajdą zarówno dzieci, jak i towarzyszący im w czytaniu dorośli. Malina Prześluga stworzyła bowiem niezwykle zabawną, ciepłą i mądrą przypowieść o tym, że każdy może zostać bohaterem, a najbardziej pospolite okoliczności mogą wyzwolić w nim niepospolite cechy. Również o tym, że rozczarowanie rzeczywistością i samym sobą wynika z projekcji wyobrażeń i oczekiwań na codzienne życie, z potrzeby przeżywania niezwykłości, ale też z przywiązania do schematów, nadawania znaczenia dekoracjom, zamiast temu, co się w ich otoczeniu dzieje. To prosta i lekko opowiedziana historia o budowaniu wiary w siebie, dojrzewaniu do samodzielności i radości z odkrywania własnej sprawczości. Tę opowieść nie tylko dobrze się czyta, ale i z wielką przyjemnością ogląda. Przemawiające kolorami (choć w stonowanej tonacji) i geometrycznymi kształtami ilustracje fantastycznie komponują się z wartką akcją. Pomysłowy skład wywołuje wrażenie „wychodzenia” czytelnikowi na spotkanie, by porwać go i pozwolić mu być jeszcze bliżej akcji, stać się jej częścią. źródło opisu: www.lubimyczytac.pl